Prawie każde niemowlę przechodzi lęk separacyjny, zwykle między 7 a 9 miesiącem życia. Jego pamięć jest już na tyle trwała, że pozwala mu zauważyć jak ważna i niezbędna jest mama (lub najczęstszy opiekun), natomiast nie rozumie jeszcze, że zniknięcie rodzica nie oznacza, iż zniknął na zawsze.
W sytuacjach lęku separacyjnego objawiającego się u dziecka np. nagłym płaczem przy chwilowym zniknięciu opiekuna, trzeba pozytywnym, radosnym tonem zapewnić dziecko "Hej tutaj jestem, wszystko w porządku". Lęk może trwać miesiąc, a nawet i parę.
Jeśli biegniemy zaaferowani, wołając "Tu jestem" tonem odzwierciedlającym panikę dziecka, potwierdzamy tylko jego obawy, że coś jest nie tak.
Ekstremalnym przykładem może być dziecko, które chce być ciągle na rękach. Nie oznacza to oczywiście, że nie powinniśmy w ogóle nosić dzieci na rękach, bo "się rozpieszczą"! Jeśli już doszło do tego, że nasze dziecko zawsze krzyczy i płacze postawione na podłodze, że nie można nawet zmyć naczyń czy ugotować obiadu, trzeba powoli zacząć przyzwyczajać malucha do samodzielności:
- nie używać tonu pełnego użalania się. Zamienić ten ton na radosny.
- Kucnąć i przytulić dziecko, zamiast podnosić, potem odwrócić czymś uwagę.
- Mówić dużo do dziecka, zagadywać. Jeśli wychodzisz do innego pomieszczenia, mów dalej zza ściany, zapewniając, że wszystko OK, wtedy dziecko nauczy się, że choć cię nie widać, to dalej jesteś niedaleko.
- NIE pozwalać na wypłakiwanie się, które tylko zaburza zaufanie do rodzica.
- Bawić się w "akuku", żeby nauczyło się, że zawsze pojawiasz się po chwilowym zniknięciu.
- Powoli przyzwyczajaj do większych odległości - wychodź z pomieszczenia, potem przed dom.
- Jeśli wychodzisz z domu, a dziecko zostaje z opiekunką, kimś z rodziny, niech macha ci na pożegnanie, żegnaj je również radosnym tonem (jeśli płacze przy tym, to jest to normalny objaw przywiązania).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz